Και το όνομα αυτών;

Δεν είδα πουθενά μία πρόταση από ελληνικά χείλη. Όλοι μιλάνε για το τι δεν δεχόμαστε (πράγμα λογικό από διπλωματικής άποψης) αλλά κανείς δεν κάνει προτάσεις. Νομίζω ότι αυτό το θέμα μπορεί άνετα να συζητηθεί στα πλαίσια ενός ιστολογίου. Τελικά, πώς πρέπει να ονομαστούν οι γείτονές μας προς βορρά; Παραθέτω μερικές (μη δεσμευτικές) ιδέες:

Κράτος
• Σκόπια
• Βαρδαρία
• Παιονία
• Σλαβοβουλγαρία
• Σλαβομακεδονία
• Νοτιοσλαβία
• Νότια Γιουγκοσλαβία
• Γιουγκομακεδονία
• Βόρεια Μακεδονία
• Μακεδονία

Υπήκοος
• Σκοπιανός
• Βαρδαρός
• Παίονας
• Σλαβοβούλγαρος
• Σλαβομακεδόνας
• Νοτιοσλάβος
• Νοτιογιουγκοσλάβος
• Γιουγκομακεδόνας
• Βορειομακεδόνας
• Μακεδόνας

Γλώσσα
• Σκοπιανή
• Βαρδαρική
• Παιονική
• Σλαβοβουλγαρική
• Βουλγαροσλαβική
• Σλαβομακεδονική
• Μακεδονοσλαβική
• Γιουγκομακεδονική
• Μακεδονική

Καταθέστε, λοιπόν, τις προτάσεις σας!

Εμείς οι κληρικοί ευθυνόμαστε για το χωρισμό της Πολιτείας από την Εκκλησία

του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Φθάσαμε ήδη σε μια κρίσιμη καμπή. Επίκειται –αν δεν αντιδράσουμε με σθένος όλοι οι πιστοί– ο χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία.

Δυστυχώς, μεθοδεύεται συστηματικά αυτός ο χωρισμός, ενώ εμείς, κληρικοί και λαϊκοί κοιμώμαστε. Μερικοί, μάλιστα, φαίνονται και ευχαριστημένοι, βλέποντας με τα αφελή τους κριτηρια ότι αυτός ο χωρισμός θα είναι απελευθερωτικός και, τελικά, ωφέλιμος για τον ορθόδοξο λαό μας!

Εκείνοι, όμως, που βλέπουν τα πράγματα με σοβαρότητα, διαπιστώνουν ότι ο επικείμενος χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα, το τελικό Διαζύγιο μετά από μια πολυχρόνια διάσταση της Πολιτείας από την Εκκλησία, που άρχισε δειλά-δειλά πριν διακόσια χρόνια και κορυφώνεται στις μέρες μας με την τυπική πια έκδοση και του νομικού Διαζευκτηρίου.

Πρόκειται για μια μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μας με επιδίωξη την μετάθεση των στόχων και της προοπτικής του λαού μας σε διεύθυνση αντίθετη από τους στόχους και το πνεύμα της Εκκλησίας μας.

* * *

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Πριν διακόσια χρόνια, οι πυροβολισμοί, που έθεσαν τέρμα στην επίγεια ζωή του μαρτυρικού Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια, αντί να προκαλέσουν την αντίδραση του ιερού κλήρου ώστε να κατονομάση και να στιγματίση τους δολοφόνους της πνευματικής προοπτικής του έθνους μας, επτόησε και κατατρόμαξε τους Ποιμένες της Εκκλησίας και τους έκαμε να “λουφάξουν” περιδεείς στους τέσσερις τοίχους των εκκλησιών και να απεμπολήσουν την ποιμαντική τους ευθύνη, που υπαγορεύει στους κληρικούς να εποπτεύουν και να κατευθύνουν την καθημερινή ζωή των πιστών, αφού για τον χριστιανό δεν υπάρχει χωρισμός πνευματικής και καθημερινής ζωής.

Έτσι, αυτό που μέχρι πριν 200 χρόνια ήταν αυτονόητο, δηλαδή ότι σε ένα πιστό λαό κορυφαίος ηγέτης είναι ο ιερός κλήρος και οι πολιτικοί άρχοντες μέρος του ορθοδόξου ποιμνίου, σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου, επεβλήθη το αδιανόητο και κατεστάθησαν ως υπερτάτη αρχή οι πολιτικοί άρχοντες, ενώ ο ιερός κλήρος ετέθη –υπαιτιότητί του– στο περιθώριο, σαν μια ασήμαντη μερίδα μέσα στην Ελληνική επικράτεια. Είναι ενδεικτικό το ότι οι κυβερνώντες –ιδίως κατά την τελευταία τριακονταετία– αναφερόμενοι στην Εκκλησία και στις θέσεις που εκφράζει Εκείνη σε πνευματικά ζητηματα, απαντούν ότι «θα μελετησουμε τις απόψεις της Εκκλησίας όπως και των λοιπών φορέων»!...

Πρέπει κανείς να γράψη πολλά ακόμη –ήδη έχουμε τόσα και τόσα γράψει μέχρι πρόσφατα και όμως φαντάζουν πολύ λίγα– για να επαναφέρη στη συνείδηση των πιστών την αληθινή θεολογία, η οποία κραυγάζει ότι σε ένα ορθόδοξο κράτος η Πολιτική είναι ουσιαστικά Ποιμαντική και, εφ’ όσον είναι Ποιμαντική, πρέπει απαραιτητως να έχη την πνευματική εποπτεία της Εκκλησίας.

Το έθνος μας από την αρχαιότητα ταύτιζε την πίστη με την ζωή και, όταν «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» εβίωσε απόλυτα αυτην την ταυτότητα χωρίς να επιτρέψη σε κανέναν να αμφισβητηση αυτη την ταύτιση από το γεγονός ότι οι κληρικοί παρέδωσαν στους λαϊκούς πιστούς την διακυβέρνηση των πολιτειακών υποθέσεων και αρνήθηκαν να ασκήσουν παράλληλα με την ιερατική τους διακονία την κοσμική εξουσία.

Η ορθόδοξη συνείδηση, από τις πρώτες κιόλας μέρες της χριστιανικής ζωής, κατάλαβε το βαθύτατο νόημα της επιμονής των αγίων Αποστόλων να μη ασχοληθούν οι ίδιοι με την διευθέτηση των βιωτικών πραγμάτων αλλά να την αναθέσουν ως διακόνημα σε πιστούς ανθρώπους οι οποίοι θα εκλέγοντο μεν από τον λαό αλλά η επικύρωση της εγκαταστάσεώς τους και η εποπτεία της διαχειρίσεώς τους θα εγίνετο από την Εκκλησία.

Η ορθόδοξη συνείδηση ουδέποτε δέχθηκε ότι αυτη η παραχώρηση της κοσμικής εξουσίας στους λαϊκούς σημαίνει και την αναγόρευση των λαϊκών αρχόντων σε υπέρτατη εξουσία, διότι μια τέτοια αντίληψη θα εσήμαινε ότι η ορθόδοξη θεολογία δίδει προτεραιότητα στο σώμα και αναγνωρίζει την υπεροχή του σώματος επί της ψυχής, εφ’ όσον η κοσμική εξουσία έχει αποκλειστική αρμοδιότητα την διευθέτηση των βιωτικών, δηλαδή των υλικών πραγμάτων.

Από τις πρώτες μέρες της χριστιανικής ζωής –σε πείσμα κάποιων σημερινών ονειροταξιδεμένων θεολόγων, οπαδών του «αγγελισμού»– οι πιστοί κατενόησαν ότι δεν είναι δυνατόν να ζήσουν διπλή ζωή και γι’ αυτό «έθεσαν παρά τους πόδας των Αποστόλων» και τους εαυτούς τους αλλά και τις περιουσίες τους, με τις οποίες περιουσίες δεν αντιμετωπίσθηκαν μόνο οι βιωτικές ανάγκες των χριστιανών αλλά δημιουργηθηκε το μέγα και εξαίσιο αρχιτεκτονικό θαύμα των Κατακομβών, των οποίων η διαρρύθμιση εστέγασε τις περισσότερες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, μηδέ της ταφής εξαιρουμένης. Οι Κατακόμβες δεν ήσαν μόνο χώροι για την λατρεία και την ταφή των χριστιανών, όπως θέλουν πολλοί προχειρολόγοι να τις παρουσιάζουν, αλλά και τόποι παιδείας και ψυχοσωματικής καλλιεργείας των ανθρώπων, από την νηπιακή έως την γεροντική τους ηλικία.

Οι Κατακόμβες ήσαν ο τρόπος ζωής των χριστιανών, γιατί ήταν γι’ αυτούς αδιανότητο να χωρίσουν την πίστη τους από την καθημερινή τους ζωή. Τους ήταν αδύνατον να ζήσουν μέσα σε ένα αλλόφρονα κόσμο και σ’ ένα σχιζοφρενικό περιβάλλον, που διχάζει τον άνθρωπο και τον βυθίζει στη δυστυχία.

Πέρασαν τρακόσια χρόνια ζωής των χριστιανών σε επίπεδο κάτω από τη γη αλλά σε πνευματικό επίπεδο ουράνιο και ασύγκριτα ανώτερο από το επίπεδο της γης, που ζούσαν οι ειδωλολάτρες, έως ότου ο Μέγας αυτός Νούς και Μέγας άγιος, ο Άγιος Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος εκάλεσε τους χριστιανούς να βγούν από τις Κατακόμβες και να αγιάσουν τη γη φέρνοντας στην επιφάνεια την υπόγεια αλλά ένθεη ζωή τους, ως ζωή της Αυτοκρατορίας του.

* * *

Έτσι έζησε ο πιστός λαός μέχρι την Άλωση της Πόλεως από τους Τούρκους. Αλλά και μετά την Άλωση, και αυτός ακόμη ο αλλόθρησκος Μωάμεθ κατενόησε ότι η υπερτάτη αρχή του Γένους είναι η Εκκλησία και παρέδωσε όλη την επιστασία των χριστιανών στα χέρια του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Το ορθόδοξο έθνος μας διατηρήθηκε αλώβητο τετρακόσια χρόνια με την Εκκλησία εθναρχούσα έως ότου –και πάλι με την πρωτοστασία των κληρικών– απέκτησε την ελευθερία του.

Ο πρώτος Κυβερνήτης μετά την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Καποδίστριας, φορέας της ορθοδόξου πίστεως συνέχισε με χριστιανικό ήθος την Παράδοση και πολιτεύθηκε ως πιστό τέκνο της Εκκλησίας και όχι σαν αφεντικό Της, ορίζοντας ότι «η εκπαίδευση των ελληνοπαίδων πρέπει να γίνεται όμοια με την εκπαίδευση των υποψηφίων κληρικών», δείχνοντας με αυτό ότι μεταξύ κληρικών και λαϊκών υπάρχουν μεν διαφορετικά διακονήματα ή διαφορετικοί ρόλοι, όπως επικρατεί να λέγεται με την σημερινή διαλεκτική, αλλά όχι διαφορετική πίστη, ήθος και ζωή.

Τελικά, οι πυροβολισμοί, που έπεσαν και θανάτωσαν τον Καποδίστρια τραυμάτισαν βαρειά και την ορθόδοξη θεολογία! Οι πυροβολισμοί έπληξαν καίρια την ορθόδοξη θεολογία ως Ποιμαντική, και την μετέτρεψαν σε προτεσταντική θεολογία, όπου η κοσμική εξουσία είναι το αφεντικό και του λαού και της Εκκλησίας.

Έρχονται, βέβαια, πολλοί προχειρολόγοι σήμερα και ισχυρίζονται ότι δεν είναι δυνατόν να επανέλθουμε στα χρόνια του Βυζαντίου, δεν κάνουν όμως τον κόπο να μας πληροφορήσουν για το ποιός ευθύνεται για την αλλοίωση αυτη, η οποία δεν άρχισε πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια με την άνθηση της τεχνολογίας, αλλά άρχισε αμέσως μετά τους πυροβολισμούς εναντίον του Καποδίστρια. Δεν είναι, λοιπόν, αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα αυτό ο κλήρος, που σκιάχτηκε με τους πυροβολισμούς κατά του Καποδίστρια και κιότεψε, προδίδοντας με τη δειλία του και τον Χριστό και την Εκκλησία Του και τον λαό Του;

Κι αν τότε κιότεψε ο Κλήρος από τους πυροβολισμούς και επακολούθησαν λάθη επί λαθών και προσετέθη στην κακή και η κάκιστη νοοτροπία, τι είναι, άραγε, αυτό που μας κρατάει δέσμιους σήμερα εμάς τους κληρικούς, σε εποχή που απίθανες μειοψηφίες διεκδικούν απίστευτα και ανήκουστα δικαιώματα, τι μας κρατάει δέσμιους και βραχυκυκλωμένους και δεν αντιδρούμε ώστε να επαναφέρουμε το ήθος και την Ορθόδοξη θεολογία μας Αφέντη και Κυβερνήτη της ζωής του Ποιμνίου μας;

Δεν μιλώ για τους κληρικούς –μεγαλόσχημους και μικρόσχημους– που ήσαν, είναι και θα είναι συμπαίκτες και διαπλεκόμενοι με τους απογόνους των Κοτζαμπάσηδων πολιτικών, αλλά μιλώ για τους αγνούς και άδολους και ιεραποστολικούς Ποιμένες της Εκκλησίας, οι οποίοι φαίνονται παγιδευμένοι σε μια αντορθόδοξη Θεολογία, την οποία θεωρούν μάλιστα και ως την πεμπτουσία της πνευματικότητος!

Μιλώ για εκείνους που, ενώ έχουν πατρικό ενδιαφέρον για την πνευματική προκοπή των ανθρώπων, αδυνατούν να καταλάβουν ότι είναι προδοσία του λαού μας το να τον εγκαταλείπουμε εμείς οι Ποιμένες σε άρχοντες που περιθωριοποιούν την Εκκλησία, για να έχουν αυτοί εν συνεχεία την ευχέρεια να διαστρέφουν το λαό του Θεού καθημερινά και επί εικοσιτετραώρου βάσεως μέσω των τηλεοράσεων, των ραδιοφωνικών σταθμών, των περιοδικών και των εφημερίδων.

Απορώ. Πως δεν βλέπουν οι Ιερείς μας ότι ο λαός μας μέρα με την ημέρα αποχριστιανίζεται με αυτη την τακτική; Πως δεν βλέπουν ότι δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο έτσι η ζωή μας; Αν οι πρώτοι Ποιμένες κάλεσαν τους πιστούς να δημιουργησουν μια νέα κοινωνία «εν ταις οπαίς της γης», μακριά από την αλλοτρίωση του κόσμου, αφού τότε δεν είχαν δικαιωμα να ψηφίζουν τους άρχοντές τους αλλά τους επιβάλλονταν με τη βία, πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας, που, ενώ έχουμε δικαίωμα να εκλέγουμε τους πολιτικούς μας άρχοντες, δεν καλούμε τους πιστούς να πάψουν να στηρίζουν πολιτικές παρατάξεις που δεν ταυτίζονται απόλυτα με το πνεύμα και τη θεολογία της Εκκλησίας μας; Καί πόσο αξιοθρήνητοι είμαστε που δεν αποδοκιμάζουμε και δεν στιγματίζουμε τους πολιτικούς που, όχι μόνο δεν αισθάνονται υπηρέται του Θεού και της Εκκλησίας Του αλλά και παρεμβαίνουν προκλητικά και αφαιρούν ακόμη και τον λόγο από τους κληρικούς, παρασύροντας τον λαό να πιστεύη πως, όταν οι κληρικοί ελέγχουν τους πολιτικούς για τις παρεκκλίσεις τους από την Ορθοδοξία τότε παίρνουν τον ρόλο του πολιτικού;

Είναι απελπιστικά εντυπωσιακό ότι η αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος στον τομέα της Ποιμαντικής έχει τόσο πολύ κορυφωθεί, ώστε και εκλεκτοί ακόμη κληρικοί ανατριχιάζουν και μόνο στο άκουσμα της λέξεως πολιτική, μη μπορώντας να διακρίνουν ότι, άλλο πράγμα είναι να ασχοληθούν οι κληρικοί με τα υπάρχοντα κόμματα της Βουλής που είναι όλα ανεξαιρέτως αλλότρια της Εκκλησίας (οι ελάχιστοι πιστοί βουλευτές είναι χρήσιμοι στις παρατάξεις τους μόνο για τα πανηγύρια), και άλλο πράγμα είναι να επιδοθούμε όλοι μαζί οι Πνευματικοί σε έναν άνισο μεν αλλά επιβαλλόμενο αγώνα, ώστε να απαρτισθή μια πολιτική Παράταξη που σαν Καταστατικό της, έμπνευσή της, οδηγό και στόχο της θα έχη τη βίωση και την επικράτηση της Ορθοδόξου Πίστεως στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

Είναι υπέρτατο χρέος των κληρικών να καλέσουμε τον πιστό λαό να πάψη να σχετίζεται με τους εχθρούς του θελήματος του Θεού, με αυτούς που πολεμούν με λύσσα ώστε να μη πραγματοποιηθή η ευχή της Κυριακής Προσευχής «ελθέτω η Βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης».

Πρέπει, επί τέλους, να καταλάβουμε εμείς οι κληρικοί ότι είναι άλλο πράγμα το να τοποθετούμεθα υπέρ της μιας ή της άλλης από τις υπάρχουσες παρατάξεις της Βουλής, που έχουν όλες ανεξαιρέτως κοσμικό και αντιεκκλησιαστικό φρόνημα και άλλο πράγμα είναι να εργασθούμε όλοι οι κληρικοί για να απαρτιστεί μια ορθόδοξη παρεμβολή πνευματικών ανθρώπων που θα πολιτευθούν για να συμβάλλουν στην υλοποίηση της Ποιμαντικής της Εκκλησίας μας.

Είναι αδιανόητο να παραδέχονται ορθόδοξοι κληρικοί ότι, επειδή η πατρίδα μας έγινε πολυπολιτισμική πρέπει να ξεχάσουμε το ήθος της ορθοδόξου πολιτικής και να “κλειστούμε στο καβούκι μας”. Έχουν πολύ μεγάλο λάθος να πιστεύουν ότι έγινε πολυπολιτισμική χώρα η Ελλάδα επειδή κατακλύσθηκε –με ευθύνη των αμοραλιστών πολιτικών– η χώρα μας από ορδές απολίτιστων ανθρώπων, που την μετέτρεψαν σε γιουσουρούμ και αλλαλούμ.

Πολυπολιτισμική ήταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, στην οποία περιλαμβάνοντο και άνθρωποι άλλων πολιτισμών εκτός της Ορθοδόξου Πίστεως, ουδέποτε όμως αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συρρικνωθή η Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή χάριν των άλλων πολιτισμών ή για να μήν προσβληθούν οι άλλοι πολιτισμοί. Εν εναντία περιπτώσει –με τη λογική αυτών των κληρικών– εν μέσω τόσων “πολιτισμών” και τόσων αλλοθρήσκων τι ρόλο έχει τότε η Εκκλησία πάσης Ελλάδος; Ρόλο διακοσμητικό;

Ποιόν μη παράφρονα πιστό ενδιαφέρει αν θα δυσαρεστηθούν κάποιοι άλλοι πολιτισμοί από την ορθόδοξη πίστη μας μέσα στην ίδια την ορθόδοξη Ελλάδα μας; Κι αν αυτό ενδιαφέρη τους πολιτικούς μας, γιατί εμάς πρέπει να μας ενδιαφέρουν αυτοί οι πολιτικοί;

Ποιός είναι, τελικά, αυτός που μας βραχυκυκλώνει και μας υποχρεώνει να ανήκουμε, “σώνει και καλά”, σε κόμματα που αρνούνται να υποταχθούν στο πνεύμα της Εκκλησίας; Ποιός, επιτέλους, θα μας εξηγήση γιατί πρέπει εμείς οι κληρικοί να αποφεύγουμε την πολιτική, που είναι για τη θεολογία μας Ποιμαντική, αντί να αποφεύγουμε τα πολιτικά κόμματα που δεν είναι καρποί της Εκκλησίας μας;

* * *

Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι αποκλειστική ευθύνη των κληρικών ο επικείμενος χωρισμός Πολιτείας και Εκκλησίας;

Αφού εμείς οι κληρικοί χωρίσαμε την πολιτική από την πνευματική ζωή και καυχώμεθα γι’ αυτό και το ανακηρύξαμε ως ορθόδοξη θεολογία, τότε, γιατί τώρα μυξοκλαίμε και οδυρόμεθα για τον επικείμενο χωρισμό; Διακόσια χρόνια οι πολιτικοί πορεύονται χωρίς την Εκκλησία, είναι σε διάσταση με την Εκκλησία. Τώρα εκδίδεται το Διαζύγιο.

Η ώρα είναι κρίσιμη.

Ή θα αναμετρήσουμε τις ευθύνες μας και θα καλέσουμε τον πιστό λαό σε επάνοδο στη σωστή θεώρηση της Πολιτικής, ως συνάρτηση της πνευματικής του ζωής, αποδεικνύοντες ότι είμαστε αληθινοί Ποιμένες του, ή εντός ολίγου θα φανή περίτρανα ότι είμαστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, όπως ο αξιοθρήνητος Λουδοβίκος, που όταν έπεφτε η Βαστίλλη στα χέρια των επαναστατών και εσείετο ο κόσμος ολόκληρος εκείνος έγραφε στο ημερολόγιό του: «Σήμερα έβρεχε και δεν πήγα για κυνήγι. Πολύ ανιαρή ημέρα»!...

Η προφήτις κυρία Μπενάκη

Επειδή η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίου Καρόλου Παπούλια δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, η ομιλία της Προέδρου της Βουλής (τρίτο τη τάξη πολιτικό αξίωμα) την 8η Φεβρουαρίου 2005, είναι ακόμη επίκαιρη.

Αντιγράφω από τον ιστότοπο της Βουλής των Ελλήνων.

Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία που θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις:

Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης.

http://www.youtube.com/watch?v=pVuKCZSG_SA&feature=player_embedded

Από τότε που ειπώθηκαν αυτά τα αλλόκοτα λόγια, αναζητώ την επιβεβαίωση ή τη διάψευσή τους.

Είναι γεγονός ότι ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, ο εναέριος χώρος πάνω από τις νήσους

• Φούρνοι,

• Αγαθονήσι,

• Φαρμακονήσι

έχει αλωθεί από τους Τούρκους με τη σιωπηρή μας συγκατάθεση.

 

Περιμένω, λοιπόν, να δω τί θα απογίνει με τα σύνορά μας μέχρι το Μάρτιο, οπότε και - πιθανότατα - ολοκληρώνεται η θητεία του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας.

 

Επίσης, θα ήθελα να δω αν και κατά πόσον θα επεληθευθεί η ρήση περί νέων μορφών διακυβέρνησης μετά τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009. Υποθέτω ότι δεν αναφερόταν σε πολυκομματικές κυβερνήσεις, αφού ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι νέο, μιας και συνέβη και κατά τη δεκαετία του '90.

 

Αλλά, τα μεγαλύτερα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα.

Τί πληροφορίες κατείχε η κυρία Μπενάκη για να διαμορφώσει αυτήν την ομιλία;

Γιατί, ποτέ μέχρι σήμερα, δεν έδωσε εξηγήσεις;

Γιατί, ποτέ μέχρι σήμερα, δεν εκλήθη να δώσει εξηγήσεις από τους πρωτοκλασάτους πολιτικούς;

Είναι ή δεν είναι προδοσία το να γνωρίζεις ότι υπάρχει σχέδιο να "περιορισθούν" τα σύνορα της πατρίδας σου και να μην σημαίνεις συναγερμό, και να μην φωνάζεις καθημερινά με όλη σου τη δύναμη;

 

Ίδωμεν.

Από πού έχει κλαπεί η μορφή του Αγάλματος της Ελευθερίας;

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου

Καθηγητού Φιλολόγου Ιστορικού-Συγγραφέως

Από το περιοδικό ΕΛΛΗΝΟΡΑΜΑ

Το Άγαλμα της Ελευθερίας, του οποίου η επίσημη ονομασία είναι "Η Ελευθερία φωτίζοντας τον κόσμο" (αγγλιστί "Liberty enlightening the World" γαλλιστί "la Liberte eclairant le monde"), είναι ένα κολοσσιαίο άγαλμα πάνω στην ομώνυμη νησίδα και μέσα στο άνω τμήμα του Κόλπου της Νέας Υόρκης. Το άγαλμα αυτό στήθηκε σε ανάμνηση της φιλίας των λαών των ΗΠΑ και της Γαλλίας.

Το συνολικό του ύψος είναι 93 μέτρα (302 πόδια) μαζί με το βάθρο, και κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας Μπριτάννικα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία. Η γυναίκα αυτή κρατάει έναν πυρσό στο υψωμένο δεξί της χέρι και μια ενεπίγραφη πλάκα στο αριστερό όπου αναγράφεται η ημερομηνία 4 Ιουλίου 1776. Ένας ανελκυστήρας ανεβάζει έως το ύψος του εξώστη και μια ελικοειδής σκάλα οδηγεί σε μιαν εξέδρα παρατηρήσεως πάνω στο στέμμα που φοράει η Ελευθερία. 0 πυρσός που κρατάει βρίσκεται σε 93 μέτρα ύφος πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Στην βάση του αγάλματος βρίσκεται το Αμερικανικό Μουσείο της Μεταναστεύσεως (American Museum of Immigration).

Την πρόταση για την κατασκευή του αγάλματος διατύπωσε ένας Γάλλος ιστορικός, ο Εντουάρ ντε Λαμπουλάϊγ, μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο πόλεμο. Συγκεντρώθηκε ένας ικανός αριθμός χρημάτων με εισφορές του γαλλικού λαού και το έργο άρχισε στη Γαλλία το 1875, υπό την διεύθυνση του γλύπτη Φρεντερίκ-Ωγκύστ Μπαρτολντί.

Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φύλλα χαλκού, που σφυρηλατήθηκαν με το χέρι για να πάρουν το επιθυμητό σχήμα και συναρμολογήθηκαν πάνω σε έναν σκελετό από τέσσερα γιγάντια χαλύβδινα υποστηρίγματα, τον οποίο είχε σχεδιάσει ο διάσημος από την κατασκευή του Πύργου του Άιφελ, Αλεξάντρ-Γκυστάβ Άιφελ.

Το 1885 το περατωμένο άγαλμα, που είχε ύψος 46 μέτρα περίπου (151 πόδια και 1 ίντσα) και ζύγιζε 225 τόνους, αποσυναρμολογήθηκε και φορτώθηκε για να μεταφερθεί στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το βάθρο, που κατασκευάστηκε μέσα από τα τείχη του φρουρίου Γουντ στη νησίδα Μπέντλο, περατώθηκε αργότερα. Το άγαλμα στήθηκε στο βάθρο του και στις 28 Οκτωβρίου 1886 αφιερώθηκε στον πρόεδρο Κλήβελαντ.

Την διαχείριση και φροντίδα του αγάλματος είχε στην αρχή η Επιτροπή Φάρων, επειδή ο φωτεινός πυρσός θεωρήθηκε ως είδος φάρου για τους ναυτιλλομένους. Επειδή όμως το φρούριο Γουντ εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από τον αμερικανικό στρατό, το άγαλμα μεταφέρθηκε το 1901 στο υπουργείο των Στρατιωτικών.

Το 1924 ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο. Το 1937 το φρούριο Γουντ αποστρατιωτικοποιήθηκε και το υπόλοιπο νησί ενσωματώθηκε στο μνημείο ως περιβάλλων χώρος. Το 1956 το νησί Μπέντλο μετονομάσθηκε σε "Νησί της Ελευθερίας" (Liberty Island) και το 1965 προστέθηκε στο συγκρότημα η γειτονική νησίδα 'Ελις, άλλοτε σταθμός μεταναστών. Η συνολική έκταση του χώρου του μνημείου έφθασε έτσι τα 23,63 εκτάρια.

Είπαμε ανωτέρω ότι κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας "Μπριτάννικα" το άγαλμα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία, υπονοώντας ότι η γυναίκα αυτή είναι προσωποποιημένη η Ελευθερία.

Αποκρύπτουν όμως συστηματικά ότι και σε αυτό το σημείο η αθάνατος Ελλάς έχει δώσει για μία ακόμη φορά τα φώτα της. Πράγματι αυτός που σχεδίασε το άγαλμα της ελευθερίας κάπου αλλού είχε δει την μορφή αυτή. Και η μορφή αυτή είναι η μορφή του Φωτοφόρου Απόλλωνος - Ηλίου.

Ναι αγαπητοί φίλοι. Ο φωτοφόρος Απόλλων απεικονίζεται με αυτήν ακριβώς την μορφή. Και ευτυχώς για μας η αθάνατη ελληνική γη της Κορινθίας μας διέσωσε αυτή την εικόνα για να μπορούμε σήμερα να γνωρίζουμε την αλήθεια.

Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο της Κορίνθου, περνά όμως απαρατήρητη για τον επισκέπτη που δεν είναι υποψιασμένος. Βρίσκεται σε μία τρίπτυχη πλάκα μαζί με άλλες δύο παραστάσεις. Η μία, στο αριστερό τμήμα, απεικονίζει έναν Άγγελο, μορφή όμοια και ίδια με αυτήν της Χριστιανικής πίστεως, και είναι κατά τους αρχαιολόγους η μορφή της θεάς Εκάτης. Στο δεξιό τμήμα απεικονίζεται ρόδακας. Και στην μέση ω του θαύματος!!! Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, ίδια με αυτήν του αγάλματος της Ελευθερίας! Η πνευματική ιδιοκτησία είναι πασιφανές σε ποιόν ανήκει.

Λέγεται από ανθρώπους της Κορίνθου που γνωρίζουν ότι ο διευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής αποστολής, σώφρων και έντιμος άνθρωπος, έχει δηλώσει ότι οι Αμερικανοί πρέπει να έρχονται να προσκυνούν στον χώρο του Μουσείου όπου η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, διότι είναι η πηγή του εθνικού τους συμβόλου.

Αν όντως είναι έτσι εύγε στον άριστο άνδρα. Πάντως αποφάσισα να αποκαλύψω στους συνέλληνες το θέμα και κυρίως στους ομογενείς μας των ΗΠΑ, για να ενημερώσουν τους Αμερικανούς ότι το εθνικό τους σύμβολο, το οφείλουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Δεν θα είναι εξ άλλου οι μόνοι.

Όλα σχεδόν τα σύμβολα είναι Ελληνικά. Οι τούρκοι πήραν την ημισέληνο από το νόμισμα των Βυζαντίων που απεικόνιζε την νίκη τους επί του Φιλίππου σε μία νύχτα που το χάσικο φεγγάρι με το αστέρι ενεφανίσθησαν με την ίδια ακριβώς απεικόνιση στον ουρανό.

Ο Αδόλφος Χίτλερ οικειοποιήθηκε την περίφημη "τετραγάμμα", την κοσμούσα το ιμάτιο της Αθηνάς του Παρθενώνος, ένα από τα κατ' εξοχήν ωραιότερα σύμβολα των Ελλήνων και του έδωσε μιαρή χροιά ονομάζοντας το "σβάστικα" και κάνοντας το σύμβολο του ναζισμού. Οι σκοπιανοί οικειοποιήθηκαν το αστέρι της Βεργίνας, οι δε υπόλοιποι βόρειοι γείτονές μας τον Δικέφαλο Αετό του Βυζαντίου.

Στις ημέρες μας όμως οι Έλληνες δεν γνωρίζουν και δεν θυμούνται. Η παγκοσμιοποίηση έχει παίξει καλά το παιχνίδι της. Άλλοτε αποκρύπτει, άλλοτε παραποιεί, άλλοτε διαστρεβλώνει τα γεγονότα. Είναι αυτό που έχει γράψει ο μεγάλος Θουκυδίδης στο Γ,82,4: "Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει", που αποδίδεται "για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων".

Έτσι δεν γίνεται σήμερα; Απλό παράδειγμα, και δεν είναι το μόνο, αποτελεί ο γλυπτός διάκοσμος του Παρθενώνος, έργο του Φειδία. Έχουμε φθάσει σήμερα σε τέτοιο σημείο διαστρεβλώσεως, που τα γλυπτά του Παρθενώνος είναι γνωστά παγκοσμίως με τον όρο ελγίνεια μάρμαρα. Καταλαβαίνετε τί λέω; Τα περίφημα γλυπτά του Παρθενώνος, τα γλυπτά του Φειδία, δεν είναι γνωστά με το όνομα του δημιουργού αλλά με το όνομα του κλέφτη. Αιδώς! Αλλά για αυτό το θέμα προτίθεμαι να επανέλθω με εκτενές άρθρο και πολλά στοιχεία.

Προς το παρόν να γνωρίζουν οι συνέλληνες και ιδιαιτέρως οι συμπατριώτες μας των ΗΠΑ, και να το μεταφέρουν στους αμερικανούς, ότι το εθνικό τους σύμβολο, το άγαλμα της Ελευθερίας, έλκει την καταγωγή τής μορφής του από την Ελλάδα και ιδιαιτέρως από την μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος. Τούτο δε μπορούν να το αποδείξουν αλλά και να το θαυμάσουν στο Μουσείο της Κορίνθου, το οποίο τους καλούμε να επισκεφθούν το συντομότερο.

Περί κάποιου κυρίου Καρατζαφέρη

Επειδή έχει παρεισφρήσει στην πολιτική σκηνή κάποιος κύριος Καρατζαφέρης, που περιλαμβάνει στην ονομασία του κόμματός του τη λέξη Ορθόδοξος, καλό είναι να γνωρίζετε τα εξής:

1) Πουθενά στο καταστατικό του κόμματος (εκτός από την ονομασία του κόμματος), δεν αναφέρεται η λέξη ορθοδοξία ή παράγωγά της.

2) Στο Πλαίσιο Θέσεων του κόμματος, στο κεφάλαιο περί της ταυτότητας του κόμματος, μεταξύ άλλων αναφέρεται:

Είναι ένα «ορθόδοξα» λαϊκό κόμμα, που χωρίς να γίνεται λαϊκιστικό προτάσσει τα συμφέροντα και την προστασία των μη - προνομιούχων Ελλήνων και στηρίζει τόσο τις ατομικές ελευθερίες όσο και τα δικαιώματα στην ασφάλεια, στην πρόοδο και στην ευημερία όλων όσων ζουν νόμιμα στην Ελλάδα, χωρίς καμία διάκριση.

Εδώ, εξηγείται εμμέσως ότι η λέξη «ορθόδοξος» στην ονομασία του κόμματος, δεν παραπέμπει στην ορθόδοξη πίστη αλλά στην ορθόδοξη πολιτική ιδεολογία. Αλήθεια, μπορεί μία ιδεολογία να δοξάζει κάποιον ή κάτι;

3) Ακόμη, επίσης στο Πλαίσιο Θέσεων του κόμματος, στην παράγραφο «Για τη Θρησκεία και την Ορθόδοξη Εκκλησία» αναφέρεται:

Αναγνωρίζουμε ότι η θρησκεία διαδραμάτισε πάντοτε σημαντικό ρόλο στην ιστορική πορεία του Ελληνισμού, τόσο σε επίπεδο μαχών, όπου από τα αρχαία χρόνια οι αγώνες δινόντουσαν «υπέρ βωμών και εστιών» μέχρι το σύγχρονο «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», όσο και σε επίπεδο ηθικής και πνευματικής συγκρότησης της προσωπικότητας των Ελλήνων. Πιστεύουμε ότι στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία που γίνονται σεβαστά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να γίνονται διακρίσεις σε βάρος καμίας θρησκείας ή δόγματος. Παράλληλα, πιστεύουμε ότι ταυτόχρονα θα πρέπει επίσης να τηρούνται τα όσα προβλέπονται στο Σύνταγμα και τους νόμους μας για την προστασία της «επικρατούσης θρησκείας της Ελλάδος», που είναι η «Ανατολική Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία», αναγνώριση που το Σύνταγμά μας προσφέρει στην Ορθοδοξία σε ανταπόδοση των όσων και εκείνη προσέφερε στο Ελληνικό Έθνος σε δύσκολες για την επιβίωσή του στιγμές.

Δηλαδή, η ορθοδοξία δεν είναι η μία και μόνη αλήθεια, αλλά μία θρησκεία που έχει την ίδια βαρύτητα με τις άλλες, και, αφού μας το επιβάλλει το σύνταγμα, πρέπει να τη θεωρήσουμε επικρατούσα. Η ορθοδοξία είναι σεβαστή, για το κόμμα αυτού του ανθρώπου, επειδή προσέφερε πολλά στο έθνος. Με αυτήν την τοποθέτηση, ο κύριος Καρατζαφέρης μπορεί μελλοντικά να θεωρήσει ότι το χρέος εξοφλήθη.

Πού, αδέλφια μου, στα ιερά μας κείμενα, αναφέρεται η λέξη θρησκεία; Πουθενά. Παντού γίνεται λόγος για την πίστη στο Χριστό, ο οποίος είναι κυριολεκτικά η αλήθεια και οτιδήποτε άλλο είναι ψέμα, μερικώς ή ολικώς.

4) Ο λογότυπος του κόμματος του κυρίου Καρατζαφέρη απεικονίζει το σταυρό του Χριστού;

Απαντήσατε ναι;

Χάσατε. Σας ξεγέλασε.

Κοιτάξτε πιο προσεκτικά.

Θα δείτε ότι πρόκειται για κάποια ρομβοειδή σχήματα σε σταυρωτή διάταξη που δεν απαντώνται πουθενά στην ορθοδοξία.

5) Αν δεν πειστήκατε ότι ο κύριος Καρατζαφέρης καπηλεύεται τη λέξη «Ορθόδοξος» και το σχήμα του σταυρού του Χριστού μας, δείτε αυτό το βίντεο.

Διερωτώμαι πώς μπορεί κάποιος Χριστιανός Ορθόδοξος να κόβει ένα κομμάτι βασιλόπιτας στον Αλλάχ. Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι δέχεται την ύπαρξη του Αλλάχ. Μα, μόλις προηγουμένως έκοψε ένα κομμάτι για το Θεό. Άρα δέχεται την ύπαρξη και των δύο. Και πού είναι αυτός ο Αλλάχ; Είναι ο Αλλάχ των μουσουλμάνων; Αν ναι, τότε ο κύριος Καρατζαφέρης δέχεται την ύπαρξη δύο Θεών; Άραγε, απήγγειλε ποτέ το «Πιστεύω»; Κι αν δεν αναφέρεται στον Αλλάχ των μουσουλμάνων τότε πώς του ήρθε και ανέφερε αυτό το όνομα στην Αλεξανδρούπολη μπροστά σε μουσουλμάνους;

Με πόνο και αγανάκτηση για τη σύγχυση που μας έχει καταλάβει ως λαό.

Το επιχείρημα της πολιτικής ρευστότητας

Εργάζομαι περίπου 8 ώρες κατά μέσο όρο καθημερινά και επιστρέφω στο σπίτι κατάκοπος. Εβδομαδιαίως, περίπου 40 ώρες.

Ο κύριος Καραμανλής πόσο εργάζεται; Υποθέτω, το πολύ 10 με 12 ώρες κατά μέσο καθημερινά. Αν υποθέσουμε ότι εργάζεται και τα Σάββατα, υπολογίζεται ότι εργάζεται 6 x 12 = 72 ώρες το πολύ κάθε βδομάδα, σχεδόν το διπλάσιο απ’ ότι εγώ.

Ας υποθέσουμε ότι ο κύριος Καραμανλής είναι δύο φορές πιο αποδοτικός από μένα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η εβδομαδιαία και κατά συνέπεια η εν γένει αποδοτικότητα του κυρίου Καραμανλή είναι τετραπλάσια από τη δική μου.

Αν ο κύριος Καραμανλής είναι μόνον 4 φορές πιο αποδοτικός από εμένα, τότε τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο πιο κατάλληλο πρωθυπουργό από εμένα; Τέσσερις τύποι σαν και μένα θα μπορούσαν άνετα να κάνουν τη δουλειά του.

Μήπως, οι ηγετικές του ικανότητες; Όμως, στην καριέρα μου έχω συναντήσει ανθρώπους που ήταν αληθινοί ηγέτες. Που χτυπούσαν τη γροθιά στο τραπέζι και οι υπόλοιποι στέκονταν προσοχή. Όχι επειδή φοβόντουσαν ότι η επόμενη γροθιά θα ήταν στο πρόσωπό τους, αλλά επειδή διαισθάνονταν ότι ο ηγέτης τους κατεύθυνε σωστά. Όμως, ούτε κι αυτοί έγιναν πρωθυπουργοί.

Τότε γιατί ο κύριος Καραμανλής είναι πρωθυπουργός; Μήπως επειδή αγαπά την Ελλάδα σε υπέρμετρο βαθμό και θυσιάζεται γι’ αυτήν; Μα, δεν τον άκουσα ποτέ να λέει ότι είναι έτοιμος να δώσει τη ζωή του για την Ελλάδα. Ούτε για την οικογένειά του. Ούτε για την πίστη μας, την ορθοδοξία. Άκουσα, όμως, έναν ξυλουργό, πατέρα πιλότου της πολεμικής μας αεροπορίας να λέει τέτοια.

Σε καλό του. Τελικά γιατί είναι πρωθυπουργός; Μην είναι το ταλέντο του; Μην είναι το επώνυμό του; Μην είναι συνδυασμός όλων των παραπάνω; Δε μπορώ να βγάλω συμπέρασμα.

Ίσως ο κύριος Παπανδρέου να είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Ίσως, παρ’ όλο που έχει ανατραφεί με αμερικανικές αρχές από τη μητέρα του και παρ’ όλο που έχει ανατραφεί με ελληνοπολωνικές αρχές από τον πατέρα του, ίσως να είναι πιο πατριώτης από πολλούς αμιγείς Έλληνες.

Όμως ούτε κι αυτός διέρρηξε τα ιμάτιά του για την Ελλάδα. Ούτε κι αυτός ζει και αναπνέει για την Ελλάδα. Ούτε κι αυτός έχει μικρότερη φορολογική δήλωση από μένα. Αλήθεια, βγήκε ποτέ στο στίβο της ζωής να ψάξει για δουλειά;

Ποιός γνωρίζει (από μνήμης) να ονοματίσει τον πρωθυπουργό της Ελβετίας τώρα; Φοβάμαι, μόνο κάποιοι από το Υπουργείο Εξωτερικών. Ποιός γνωρίζει ότι η Ελβετία είναι ένα πλούσιο, δημοκρατικό κράτος δικαίου, όπου ο μισός πληθυσμός της γης εκτιμά και στο οποίο ίσως θα ήθελε να ζει. Μα, σχεδόν όλοι. Τί αντίθεση. Τί ασήμαντος που είναι ο πρωθυπουργός της Ελβετίας. Αλλά και τι σημαντικός που είναι ο λαός της, λαός που πριν 200 χρόνια απλά βόσκαγε.

Τελικά, τη χώρα την τρέχει ο πρωθυπουργός ή η κυβέρνηση; Μα, η κυβέρνηση φυσικά. Ο πρωθυπουργός έχει την ίδια βαρύτητα με αυτήν που έχει ο διευθυντής μιας ορχήστρας. Ναι, είναι σημαντικός, αλλά ανακυκλούμενος και εύκολα αντικαταστάσιμος.

Γιατί, άραγε, εμείς οι Έλληνες δεν μπορούμε να δούμε έτσι τα πράγματα, αλλά βλέπουμε μόνο τη βιτρίνα – τον πρωθυπουργό;

Γιατί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι τα θεμέλια είναι αυτά που στηρίζουν την οικοδομή και όχι η πρόσοψη, όσο όμορφη κι αν είναι.

Ποιά είναι τα θεμέλια; Όχι δεν είμαι καθηγητής στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής. Είμαι ένας σκέτος σκεπτόμενος πολίτης. Μα, τα θεμέλια τα έθεσε ο πρώτης κυβερνήτης αυτού του κράτους, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Εκείνος, ο οποίος λατρεύτηκε από το λαό όσο κανείς άλλος Έλληνας πολιτικός, δολοφονήθηκε, γιατί ήταν υπερβολικά ενοχλητικός για τους αντιπάλους του.

Πού είναι ο Καποδίστριας του 21ου αιώνα; Πού είναι ο γνήσιος Έλληνας ηγέτης ο οποίος θα μας ξαναθυμίσει τα θεμέλια;

Στις Ευρωεκλογές συμμετείχαν 27 κόμματα. Τα αποτελέσματα των εκλογών αυτών βρίσκονται εδώ.

Στις επικείμενες εκλογές θα συμμετάσχουν 28 κόμματα. Το σύνθημα «ψηφίστε Χ» όπου Χ = Τσίπρας, Τρεμόπουλος, Καρατζαφέρης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαρήγα κ.λπ. πρέπει να πεθάνει. Η λογική επιχειρηματολογία ότι αν δεν ψηφίσεις τον τάδε, δημιουργείται κίνδυνος αποσταθεροποίησης της χώρας, είναι κίβδηλη, εκφυλιστική, δόλια. Το πολίτευμά μας, εξ ορισμού, λέει: ψηφίστε ότι θέλετε - το σύστημα διαθέτει τους απαραίτητους μηχανισμούς για να τεθεί κυβέρνηση στο κράτος, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Συμπολίτες, μή μασάτε σανό σε συσκευασία χαβιαριού. Να ξέρετε τί μασάτε και τί δε μασάτε. Εξετάστε και τους 28 - ναι, είναι κουραστικό, αλλά αξίζει τον κόπο. Προσπαθήστε να τους κοιτάξετε στα μάτια. Κυριολεκτώ. Προσπαθήστε να κοιτάξετε στα μάτια τους υποψήφιους βουλευτές κάθε κόμματος στο νομό σας. Τα μάτια δύσκολα ξεγελούν.

Εξετάστε τις αρχές, τα πιστεύματα, τους σκοπούς και, πάνω απ’ όλα, το ποιόν τους. Αποκολληθείτε από την προσωπική ή οικογενειακή σας κομματική παράδοση και ψηφίστε.

Η δημοκρατία μας

Συνέλληνες.

Η δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα πάσχει - δεν είναι τέλεια.

Όμως, φαίνεται, ότι είναι το καλύτερο σύστημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Η δημοκρατία είναι ένα πολύ ακριβό σύστημα.

Η δημοκρατία συνελήφθη στην αρχαία Ελλάδα.

Η δημοκρατία ανθεί στην Ελβετία και ξεκοιλιάζεται στη σύγχρονη Ελλάδα.

Όμως δε χάθηκαν όλα.

Υπάρχει μαγιά και πυρήνας Ελλήνων που ακόμη βρίσκονται «εις σεαυτόν».

Υπάρχει η δυναμίτιδα, υπάρχει το φυτίλι, υπάρχει και η φλόγα.

Το μόνο που απομένει είναι να πλησιάσει η φλόγα στο φυτίλι.

Είναι θεμελιώδες να κάνουμε ο καθένας μας την αυτοκριτική του, μήπως και καταλάβουμε αυτό που για τους άλλους είναι αυτονόητο:

Το πολιτικό σύστημα δε νοσεί στα καλά καθούμενα.

Η κοινωνία δε νοσεί στα καλά καθούμενα.

Νοσούμε εμείς. Νοσώ εγώ! Από το μπέρδεμα που έχω στην ψυχή μου και από τη δυστυχία που άφησα να μπει μέσα μου πηγάζουν τα νοσήματά μου, τα νοσήματα της κοινωνίας της οποίας είμαι μέλος και τα νοσήματα του πολιτικού συστήματος.

Μόνο αν ξεκινήσω να διορθώσω τον εαυτό μου, σχεδόν αυτόματα, θα ξεκινήσουν να διορθώνονται και τα υπόλοιπα.

Οι άλλες μέθοδοι θεραπείας είναι καταδικασμένες, είτε να πέσουν στο κενό, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, να λύσουν κάποια επί μέρους προβλήματα και να δημιουργήσουν κάποια άλλα.

Συνέλληνες.

Δεν θα πω ότι υπάρχει λύση. Υπάρχει, όμως, δρόμος για τη λύση.

Κάντε “restart”.

Κάντε “reset”.

Μηδενίστε το κοντέρ.

Κάντε “moon view” ή “helicopter view”.

Προσποιηθείτε ότι είστε κάποιος από τη Νέα Ζηλανδία, ο οποίος βρέθηκε στην Ελλάδα και είναι υποχρεωμένος να ζήσει εδώ και να ψηφίσει στις επερχόμενες εκλογές.

Δεν δεσμεύεστε από τίποτα και κανέναν.

Ποτέ κανείς δεν βόλεψε κανέναν δικό σας.

Δεν έχετε δει ποτέ ελληνική τηλεόραση και διαφημίσεις, πολιτικού περιεχομένου ή μη.

Θέλετε όμως την πρόοδο της χώρας στην οποία θα ζήσετε.

Πιάστε όλα τα κόμματα ένα - ένα και εξετάστε τί πρεσβεύουν.

Μέσα από ποιές αρχές και εργαλεία σκοπεύουν να κυβερνήσουν τη χώρα.

Πού, συγκεκριμένα, θέλουν να πάνε τη χώρα.

Ποιές είναι οι προσωπικές επιδιώξεις των στελεχών τους.

Θυμηθείτε ότι ακόμη και ο μοναδικός βουλευτής ενός μικρού κόμματος, εμμέσως, κυβερνά.

Βαραίνει πολύ στην ψυχή μου ότι για μία ακόμη φορά υπάρχει πιθανότητα να με κυβερνήσει είτε ένας κορυφαίος ηθοποιός, είτε ένας κατά το ¼ Έλληνας και κατά τα ¾ αλλοδαπός στην καταγωγή.

Φύγετε και πηγαίνετε σε μία πιό δίκαιη και αξιοκρατική χώρα

Βέβαια!

Ειδικά οι άνδρες, αν φύγουν, θα γλιτώσουν και το στρατό.

Έτσι, δε θα χρειαστεί να δώσουν μάχη για τίποτα σε περίπτωση πολέμου.

Δυστυχώς, γι' αυτούς που θα φύγουν, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, στην ξενητειά, δεν πρόκειται να νοιώσουν ποτέ την οικειότητα, τη θαλπωρή και τη ζεστασιά που ένοιωσαν στην Ελλάδα. Θα ζουν πάντα με ένα κόμπο στην καρδιά.

Επί της ουσίας, η συμβουλή "φύγετε και πηγαίνετε σε μία πιό δίκαιη και αξιοκρατική χώρα" πρέπει να αντικατασταθεί με τη συμβουλή:

Νέε Έλληνα.

Μπες μπροστά.

Εξέτασε τα ελληνικά ιδανικά.

Γίνε μεγάλος για να γίνει και η Ελλάδα μεγάλη,

Ακολούθησε ως πρότυπα, ανθρώπους οι οποίοι μεγαλούργησαν στο χώρο των γραμμάτων, της επιστήμης και του μόχθου, όχι στο χώρο της πολιτικής και των καλλιτεχνών.

Βάλε το προσωπικό σου συμφέρον κάτω από το συλλογικό - δεν είναι τόσο δύσκολο - θα αισθανθείς καλύτερα.

Ψάξε και μάθε πού οδηγούν τη ζωή σου οι "trendy" συμπεριφορές και ο "trendy" τρόπος ζωής.

Παρουσίαζε ταπεινή εμφάνιση αλλά έχε καρδιά λιονταριού.

Πέταξε την τηλεόραση - μή διαβάζεις εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας - ενημερώσου από εναλλακτικά μέσα ή οικονομικές εφημερίδες.

Κάνε τον κόπο να κρίνεις τα μηνύματα που παίρνεις. Μην καταπίνεις αμάσητες τις κριτικές που σου σερβίρουν.

Κάνε οικογένεια. Κάνε παιδιά και ενημερώσου για το πώς θα τα μεγαλώσεις σωστά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εμπειρία από τα παιδιά στη ζωή.

Μείνε στην Ελλάδα και πάλεψε ΕΣΥ, γιατί η Ελλάδα είσαι ΕΣΥ.

Αποτελέσματα ευρωεκλογών

Αναφορικά με τα αποτελέσματα των εκλογών με αριθμούς, έκανα μία ανάλυση των αριθμητικών δεδομένων, η οποία, νομίζω, αξίζει της προσοχής όλων μας.

Εδώ θα βρείτε την ανάλυση σε μορφή xls και pdf.

(Απαιτείται κάποιος χρόνος αναμονής για να φορτώσει η σελίδα)

Κατά την άποψή μου, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (το οποίο κατά τη στιγμή της δημοσίευσης βρίσκεται στην κυβέρνηση) απήλαυσε της εμπιστοσύνης του 16,56% των εγγεγραμμέμων Ελλήνων ψηφοφόρων για να εκπροσωπήσει τη χώρα στην Ευρωβουλή.

Κατά τα άλλα, το πολίτευμά μας λέγεται "Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία".

Δεν λέγεται «Τηλεοπτικώς Ελεγχόμενη Ολιγαρχία» !

Μία πολιτική παράταξη που...

• Δεν δέχεται υποστήριξη από συμφέροντα.

• Δεν δέχεται τη μασονία και οποιασδήποτε μορφής αποκρυφισμό.

• Δεν υπόσχεται τίποτα στα μέλη της παρά μόνο ιδρώτα και πόνο.

• Δεν διαπλέκεται.

• Δεν διαθέτει τρανταχτά ονόματα στις τάξεις της.

• Δεν στελεχώνεται από επαγγελματίες πολιτικούς.

• Δεν στοχεύει στην απόκτηση κάποιου ρυθμιστικού ρόλου στα δημόσια πράγματα.

• Δε μασάει τα λόγια της - δε γνωρίζει τον όρο "πολιτικό κόστος" - δε φοβάται να υψώσει τον τόνο της φωνής στον οποιονδήποτε.

• Δεν έχει μυστικά.

• Δε βασίζεται στο δοκιμασμένο και εγγυημένα (κρινόμενο εκ του αποτελέσματος) αποτυχημένο μοντέλο δημιουργίας νέου κόμματος.

• Τα στελέχη της δε φοβούνται να θυσιάσουν τη ζωή τους για το πιστεύω τους.

• Δεν διαφημίζει τις θέσεις της αλλά τα θεμέλιά τους.

• Δεν είναι θρησκευτικός σύλλογος ή θρησκευτική παράταξη.

• Δεν καπηλεύεται θρησκευτικά σύμβολα στις εκδηλώσεις της.

• Δεν υβρίζει και δεν μειώνει κανένα πολιτικό και κανέναν άνθρωπο.

• Δεν βλέπει την πολιτική σαν μέσο αυτοπροβολής και τακτοποίησης.

• Δεν έχει στις τάξεις της Αγίους ή "τέλειους" ή "αλάνθαστους" ανθρώπους.

• Δεν είναι "δήθεν" - δε γνωρίζει την έννοια του copy-paste - δεν αντιγράφει κάποιον άνθρωπο ή κάποιο κίνημα ή κάποιο κόμμα ή κάποια ιδεολογία ή κάποια φιλοσοφία.

• Δεν δίνει πνευματικές συμβουλές στους φίλους της.

Και ένα γενικό σχόλιο.

Σήμερα, οι πολιτικές θέσεις περισσεύουν.

Τα προβλήματα του τόπου είναι πασίγνωστα.

Οι λύσεις είναι έτοιμες στα συρτάρια.

Οι υποδομές εφαρμογής των λύσεων είναι έτοιμες.

Ο λαός διψάει για - ουσιαστική - εθνική ανάταση.

Το μόνο που λείπει ολωσδιόλου είναι οι πολιτικοί εκείνοι άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι θα χτυπούν τη γροθιά στο τραπέζι και θα τίθενται σε εφαρμογή οι λύσεις.

http://www.koinwnia.com/

Θα πρέπει η Τουρκία να ενταχθεί στην Ε.Ε. ;

Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. αποφάσισαν ότι θέλουν την Τουρκία στην Ε.Ε. .

Ξεκαθάρισαν, όμως, ότι δε θέλουν τη σημερινή Τουρκία, αλλά μία άλλη Τουρκία η οποία θα ικανοποιεί ορισμένα κριτήρια.

Δυσκολεύομαι να φανταστώ μία χώρα που αποτελείται από περισσότερες από 10 φυλές να παραμένει συνεκτική μετά από κάθε βήμα προς την ικανοποίηση των κριτηρίων.

Τελικά, το ερώτημα, δεν είναι αν θα πρέπει η Τουρκία να ενταχθεί στην Ε.Ε. .

Η απάντηση είναι απλή, είναι καταφατική και έχει δοθεί εδώ και πολλά χρόνια.

Το ερώτημα είναι αν ΜΠΟΡΕΙ η Τουρκία να ενταχθεί στην Ε.Ε. .

Ο δρόμος της Τουρκίας προς την Ε.Ε. είναι μακρύς και γεμάτος όχι λακκούβες, αλλά νάρκες - από αυτές που όταν τις πατάς διαλύεσαι.

Ή θα τα παρατήσει μόνη της ή θα προσπαθεί για πολλά πολλά χρόνια να αλλάξει τον εαυτό της.